|
Anayasa Mahkemesi Kararı Esas Sayısı : 2002/70 Karar Sayısı : 2004/56 Karar Günü : 6.5.2004 İTİRAZ
YOLUNA BAŞVURAN: Bursa
5. Asliye Ceza Mahkemesi
İTİRAZIN KONUSU: 4.4.1929 günlü, 1412 sayılı Ceza
Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 3842 sayılı Yasa ile değiştirilen 138.
maddesinde yer alan “Yakalanan kişi veya
sanık…” ibaresinin, Anayasa’nın Başlangıç’ı ile 10. maddesine aykırılığı savıyla iptali istemidir. I - OLAY Suç
tarihinde 18 yaşından küçük olan sanığın Türk Ceza Kanunu’nun 459/ 1-son ve
55. maddeleri uyarınca cezalandırılması istemiyle açılan kamu davasında,
sanığa Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 138. maddesi uyarınca müdafi
atanarak yapılan duruşmada; müşteki babanın 18 yaşından küçük olan mağdur
çocuğuna avukat tayin edilmemesinin Anayasa’nın eşitlik ilkesine aykırı
olduğuna ilişkin iddiasını ciddi bulan Mahkeme, anılan maddede yer alan “Yakalanan kişi
veya sanık...” ibaresinin iptali için başvurmuştur. II - İTİRAZIN GEREKÇESİ Başvuru
kararının gerekçe bölümü şöyledir: “1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü
Kanunu’nun 138. maddesinde “Yakalanan kişi veya sanık müdafi seçebilecek
durumda olmadığını beyan ederse talebi halinde baro tarafından kendine bir
müdafi tayin edilir. Yakalanan kişi veya sanık 18 yaşını bitirmemiş yahut
sağır veya dilsiz veya kendisini savunamayacak derecede malul olur ve bir
müdafi’de bulunmazsa talebi aranmaksızın kendine müdafi tayin edilir.”
hükmünü getirmiştir. Buna
karşılık Anayasa’nın başlangıç bölümünün 6. paragrafında “Her Türk vatandaşı
bu Anayasadaki temel hak ve hürriyetlerden eşitlik ve sosyal adalet
gereklerince yararlanarak milli kültür, medeniyet ve hukuk düzeni içinde
onurlu bir hayat sürdürme ve maddi ve manevi varlığını bu yönde geliştirme
hak ve yetkisine doğuştan sahip olduğu;” hükmü; 7.
paragrafında da “Topluca Türk vatandaşlarının milli gurur ve iftiharlarda
milli sevinç ve kederlerde, milli varlığa karşı hak ve ödevlerde, nimet ve
külfetlerde ve millet hayatının her türlü tecellisinde ortak olduğu,
birbirinin hak ve hürriyetlerine kesinlikle saygı, karşılıklı içten sevgi ve
kardeşlik duygularıyla ve “Yurtta
sulh, cihanda sulh” arzu ve inancı içinde huzurlu bir hayat talebine hakları
bulunduğu;” hükmünün; 10. maddede “Herkes, dil,
ırk, renk, cinsiyet,
siyasî düşünce, felsefî inanç, din, mezhep ve benzeri sebeplerle
ayırım gözetilmeksizin kanun önünde eşittir. Hiçbir kişiye, aileye,
zümreye veya sınıfa
imtiyaz tanınamaz. Devlet organları ve idare makamları bütün
işlemlerinde kanun önünde eşitlik ilkesine uygun olarak hareket etmek
zorundadırlar.” hükmünü getirmiş bulunmaktadır. Ceza yargılama sisteminde
vazgeçilmez üç unsur göze çarpmaktadır. Yargılama makamı, iddia ve savunma... Yargılama makamı, Anayasanın
başlangıç bölümüyle 10. maddesinin açık hükmü sebebiyle, yargılamanın iki
unsuru olan iddia ve savunma arasında tam bir tarafsızlıkla hareket etmek
zorundadır. Kanunların da, taraflara getirdiği nimet ve külfetlerde, aynı
eşitlik ilkesini gözetmesi, yargılama makamının tarafsızlık ve eşitlik
uygulamasını engellememesi gerekmektedir. Ancak CMUK 138. maddesi, savunma
makamına fazladan bir nimet sunmakta, aynı nimetten iddia unsurunun veya
mağdur tarafın yararlanmasını engellemektedir. Ceza yargılamasında hak iddia
eden tarafın iddia makamının davaya
katılmadığı, şahsi davalık durumlarda
veya başka hak taleplerinde hukuki yardım alması, bu madde sebebiyle
engellenmektedir. Böylece devletin, sanık durumunda bulunan kişiye sunduğu
hukuki yardım nimeti, devlet tarafından himaye edilmesi, uğradığı zararın
giderilmesi beklenen mağdur taraftan esirgenmekte, sanık veya savunma
tarafına bir imtiyaz getirilmektedir. Bu da, Anayasanın başlangıç bölümünün 6
ve 7. paragraflarıyla 10. maddenin 1, 2 ve 3. fıkralarında hüküm altına
alınan eşitlik ve imtiyaz tanınmama hükümlerine aykırıdır. Eğer yargılama makamının, mağdur
tarafın hakkını himaye edeceği düşüncesiyle bu ayrım yapılmışsa, aynı
himayenin, sanık tarafa da gösterilmesinin yine kanun ve vicdan gereği
olduğunun; yargılama makamının, sanığın aleyhine olduğu kadar, lehine olan
delilleri de toplamakla yükümlü olduğunun, sonuçta şüphe halinde sanık lehine
karar vermesi gerektirecek kadar sanığın hakkının gözetildiğinin unutulmaması
gerekmektedir.” III - YASA METİNLERİ A - İtiraz Konusu Yasa Kuralı 1412
sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun itiraz konusu ibareyi de içeren
138. maddesi şöyledir: “Madde
138– (Değişik: 18.11.1992 – 3842/15md.) Yakalanan kişi veya sanık müdafi seçebilecek durumda olmadığını beyan
ederse talebi halinde baro tarafından kendisine bir müdafi tayin edilir. Yakalanan
kişi veya sanık onsekiz yaşını bitirmemiş yahut sağır
veya dilsiz veya
kendisini savunamayacak derecede
malul olur ve bir
müdafi’de bulunmazsa talebi aranmaksızın kendisine müdafi tayin
edilir.” B - Dayanılan ve İlgili Görülen Anayasa Kuralları
Başvuru
kararında, Anayasa’nın Başlangıç’ı ile
10. maddesine dayanılmış, 2. ve 36. maddeleri Mahkememizce ilgili
görülmüştür. IV - İLK İNCELEME Anayasa Mahkemesi
İçtüzüğü’nün 8. maddesi gereğince
Mustafa BUMİN, Haşim KILIÇ, Samia AKBULUT,
Yalçın ACARGÜN, Sacit ADALI, Nurettin TURAN, Aysel PEKİNER,
Ertuğrul ERSOY, Tülay TUĞCU, Ahmet
AKYALÇIN ve Enis TUNGA’nın
katılımlarıyla 17.4.2002 günü
yapılan ilk inceleme
toplantısında, öncelikle davada uygulanacak kural sorunu
görüşülmüştür. Anayasa’nın
152. ve 2949 sayılı Anayasa Mahkemesinin Kuruluşu ve Yargılama Usulleri
Hakkında Kanun’un 28. maddesine göre, mahkemeler, bakmakta oldukları
davalarda uygulayacakları kanun ya da kanun
hükmünde kararname kurallarını Anayasa’ya aykırı görürler veya taraflardan
birinin ileri sürdüğü aykırılık savının ciddî olduğu kanısına varırlarsa o
hükmün iptali için Anayasa
Mahkemesi’ne başvurmaya yetkilidir. Ancak, bu kurallar uyarınca bir
mahkemenin Anayasa Mahkemesi’ne başvurabilmesi için elinde yöntemince açılmış
ve mahkemenin görevine giren bir davanın bulunması ve iptali istenen kuralın
da o davada uygulanacak olması gerekmektedir. Uygulanacak yasa kuralları,
davanın değişik evrelerinde ortaya çıkan sorunların çözümünde veya davayı
sonuçlandırmada olumlu ya da olumsuz yönde
etki yapacak nitelikte kurallardır. Başvuran
Mahkeme’nin bakmakta olduğu davada uygulanacak kural, sanığın onsekiz yaşından küçük olması nedeniyle Ceza Muhakemeleri
Usulü Kanunu’nun 138. maddesinin ikinci tümcesinde yer alan istem olmaksızın müdafi tayini olduğundan
maddenin birinci tümcesindeki isteme bağlı müdafi tayini itiraz başvurusunda
bulunan Mahkemenin davada uygulayacağı kural değildir. Bu
nedenle, bu bölüme ilişkin itiraz başvurusunun Mahkeme’nin yetkisizliği nedeniyle
REDDİNE, dosyada eksiklik
bulunmadığından anılan maddenin ikinci tümcesinde yer alan “Yakalanan
kişi veya sanık...” ibaresinin
esasının incelenmesine oybirliğiyle karar verilmiştir. V - ESASIN İNCELENMESİ Başvuru
kararı ve ekleri, işin esasına ilişkin rapor, itiraz konusu Yasa kuralı,
dayanılan Anayasa kuralları ve bunların gerekçeleri ile öteki yasama
belgeleri okunup incelendikten sonra
gereği görüşülüp düşünüldü : Başvuru
kararında, Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 138. maddesinin, savunma
makamına fazladan bir nimet sunduğu, aynı nimetten mağdur tarafın
yararlanamadığı, ceza yargılamasında hak iddia eden tarafın, iddia makamının
davaya katılmadığı şahsi dava durumlarında veya başka hak taleplerinde hukuki yardım almasının bu
madde sebebiyle engellendiği; Devletin sanığa sunduğu hukuki yardım nimeti, Devlet
tarafından himaye edilmesi, uğradığı zararın
giderilmesi beklenen mağdur taraftan esirgenerek sanık veya savunma
tarafına imtiyaz sağlandığı, bunun da
Anayasa’nın Başlangıç’ı ile 10. maddesinde yer alan eşitlik ilkesine aykırı
olduğu ileri sürülmüştür. Hukukun
temel ilkeleri arasında yer alan eşitlik ilkesine, Anayasa’nın 10. maddesinde
yer verilmiştir. Buna göre herkes, dil, ırk, renk, cinsiyet, siyasi düşünce,
felsefi inanç, din, mezhep ve benzeri sebeplerle ayırım gözetilmeksizin kanun
önünde eşittir. Hiçbir kişiye, aileye, zümreye veya sınıfa imtiyaz tanınamaz.
Devlet organları ve idare makamları bütün işlemlerinde kanun önünde
eşitlik ilkesine uygun olarak hareket
etmek zorundadırlar. “Yasa
önünde eşitlik ilkesi” hukuksal durumları aynı olanlar için söz konusudur. Bu
ilke ile eylemli değil, hukuksal eşitlik öngörülmüştür. Eşitlik ilkesinin
amacı, aynı durumda bulunan kişilerin
yasalar karşısında aynı işleme bağlı tutulmalarını sağlamak, ayırım
yapılmasını ve ayrıcalık tanınmasını önlemektir. Bu ilkeyle, aynı
durumda bulunan kimi kişi ve topluluklara ayrı kurallar
uygulanarak yasa karşısında eşitliğin çiğnenmesi yasaklanmıştır. Yasa önünde
eşitlik, herkesin her yönden aynı kurallara bağlı tutulacağı anlamına gelmez.
Durumlarındaki özellikler, kimi kişiler ya da
topluluklar için değişik kuralları ve uygulamaları gerektirebilir. Aynı
hukuksal durumlar aynı, ayrı
hukuksal durumlar farklı kurallara
bağlı tutulursa Anayasa’da öngörülen eşitlik ilkesi zedelenmez. Ceza
Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 138. maddesinin ikinci tümcesinde,
yakalanan kişi veya sanığın onsekiz yaşını bitirmemiş yahut sağır ve dilsiz veya
kendisini savunamayacak derecede malül olması ve bir müdafiinin de bulunmaması halinde
istemi aranmaksızın kendisine müdafi tayin edilmesi öngörülmüştür. Bunun
nedeni, onsekiz yaşını bitirmemiş, yahut sağır ve
dilsiz veya kendisini savunamayacak derecede malül
olanların daha fazla korunmaya muhtaç olmalarıdır. Sanık,
bir ceza tehdidi altında bulunan ve bu nedenle aktüel bir savunma gereksinimi
içinde bulunan kişidir. Masumiyet karinesi,
savunma hakkını sanık ve gerçeğe ulaşma amacı yönünden zorunlu bir gereksinim durumuna
getirmektedir. Bu nedenle sanığın hakları ulusal ve uluslararası belgelerde
ön plana çıkarılmıştır. İtiraz
konusu kuralla yakalanan kişi veya
sanık için öngörülen koruma, onların bu sıfatlarının ötesinde 18 yaştan
küçük, sağır ve dilsiz, kendini savunamayacak derecede malul olma gibi
sanığın iradesini eksilten, zayıflatan özelliklerden
kaynaklanan özel bir korumadır. Bu nedenle itiraz konusu kuralın anayasal
denetiminde de anılan özelliklerin
gözetileceği açıktır. Çünkü, Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 138.
maddesinin ikinci tümcesinde öngörülen talep aranmaksızın avukat tayini,
Anayasa’nın 36. maddesi bağlamında savunma
hakkı kadar orada belirlenen grupların özel olarak korunma gereksinimi de esas alınarak düzenlenmiştir.
Bu yönüyle kural kendi içinde savunma ve adil yargılanma haklarını
güçlendirmektedir. Çağdaş
ceza hukuku alanındaki gelişmeler sanık haklarının yanında mağdur haklarının
da korunması gerektiği yolundadır. Bu nedenle, yasakoyucunun
belirtilen konuda düzenlemeler yapmasına engel bulunmamaktadır. Nitekim son
ceza usul yasası tasarısında mağdur
haklarını koruyucu düzenlemelere yer verilmiştir. Açıklanan
nedenlerle, Anayasa’nın 2. ve 36. maddeleri karşısında sanık ve mağdur aynı
konumda kabul edilemeyeceklerinden
itiraz konusu kural “...18 yaşını bitirmemiş...”ler
yönünden Anayasa’ya aykırı değildir.
İstemin reddi gerekir. Haşim KILIÇ bu görüşe katılmamış, Mehmet ERTEN, Fazıl
SAĞLAM, A.Necmi ÖZLER ise karara farklı gerekçe ile
katılmışlardır. VI - SONUÇ 4.4.1929
günlü, 1412 sayılı “Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu”nun 3842 sayılı Yasa ile
değiştirilen 138. maddesinin ikinci tümcesinde yer alan “Yakalanan kişi veya
sanık...” ibaresinin, “...onsekiz yaşını
bitirmemiş...”ler yönünden Anayasa’ya aykırı
olmadığına ve itirazın REDDİNE, Haşim KILIÇ’ın karşıoyu ve OYÇOKLUĞUYLA, 6.5.2004 gününde karar verildi.
KARŞIOY
GEREKÇESİ 1412
sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 138. maddesine göre “Yakalanan kişi
veya sanık”lar yargılanması sırasında müdafi seçebilecek durumda
olmadığını beyan ederse baro
tarafından, bu kişiler 18 yaşını bitirmemiş ya da
sağır veya dilsiz veya kendini savunamayacak kadar malûl ise talebi
aranmaksızın kendisine müdafi tayin edilecektir. Belirtilen
bu olanağın sanığa tanınmış olması onun hak arama yolunu güçlendiren buna
olumlu yönde katkı veren bir imtiyazdır. Mağdura bu imkanın tanınmaması onun
hak arama yolunu negatif etkileyen gerçeğin ortaya çıkmasını olumsuz
yönlendiren bir sonuç doğurmaktadır. Sanığın ceza tehdidi altında bulunmuş
olması sağlanan imtiyazın haklı gerekçesi olamaz. Sağlanan bu olanağın
sanık-mağdur arasındaki hak arama dengesini bozmadan gerçekleştirilmesi adil
yargılanma hakkının da bir gereğidir. Özellikle iddia makamının katılmadığı
davalarda mağdurun hakkını arayan taraf olarak hukuksal yardımdan yoksun
kalacağı açıktır. 18 yaşını bitirmemiş ya da sağır,
dilsiz veya kendini savunamayacak kadar malûl olan birinin mağdur sıfatı ile
mahkemede taraf olması sanığa nazaran daha çok hukuksal yardım almayı gerekli
ve zorunlu kılar. Yakalanan
veya sanık olanlara getirilen imkanın iptal edilmesi durumunda bunların hak
arama özgürlüğü olumsuz etkilenecek olsa da en azından silahların eşitliği
ilkesi gerçekleşmiş olacaktır. Belirtilen
nedenlerle, çoğunluk görüşüne katılmadım. Başkanvekili Haşim KILIÇ DEĞİŞİK
GEREKÇE Ceza
Muhakemeleri Usulü Kanunu’nun 138.
maddesinde “Yakalanan kişi veya sanık
müdafi seçebilecek durumda olmadığını beyan ederse talebi halinde baro
tarafından kendisine bir müdafi tayin edilir. Yakalanan kişi veya sanık onsekiz yaşını bitirmemiş yahut sağır veya dilsiz veya
kendisini savunamayacak derecede malul olur ve bir müdafi de bulunmazsa
talebi aranmaksızın kendisine müdafi tayin edilir.”denilmektedir.
Yakalanan kişi veya sanık yönünden, maddenin
birinci tümcesinde talebe bağlı, itiraza konu edilen ikinci tümcesinde
ise mecburi müdafiilik öngörülmüş, ancak mağdur için
benzer bir düzenlemeye yer
verilmemiştir. Maddede,
sanık için öngörülen müdafiiliğin benzer bir düzenleme ile mağdur için öngörülmemesinin
ceza yargılamasının yanları olan sanık ve mağdur arasında eşitsizlik
yarattığı ilk anda ileri sürülebilirse de, sorunun, ceza yargılamasının
yürürlükte bulunan diğer hükümleriyle birlikte değerlendirilerek çözümlenmesi
gerekir. Ceza yargılamasının aktif süjesi olan ve
ceza tehdidi altında bulunan, ancak suçsuzluk karinesinden yararlanan
sanığın, yargılanma sürecinde gereksinim duyduğu hukuki yardımı alabilmesi
için müdafii atanması iddia ile savunma arasındaki dengenin sağlanması,
Anayasal teminat altında bulunan savunma hakkının korunması, ve maddi gerçeğe ulaşılması bakımından
zorunluluk arz etmektedir. Aynı
zorunluluk ceza tehdidi altında
bulunmayan, resen takibi gereken suçlarda şahsi hak dışındaki her türlü hakkı
kamu adına Cumhuriyet savcısı tarafından aranan, şahsi hak taleplerini ise, ister müdahil
veya şahsi davacı sıfatıyla ceza mahkemeleri, isterse davacı sıfatıyla hukuk
mahkemeleri nezdinde takip edebilen mağdur yönünden bulunmamaktadır. Esasen,
suç isnadı ve cezalandırılma isteği
ile karşı karşıya bulunan, bu bakımından da
mağdurdan daha çok hukuki yardıma ihtiyacı olan sanık için iptali
istenen kuralla getirilen müdafiilik müessesesi, sanık ve mağdurun aldıkları hukuki
yardımı denkleştirmiştir. Temelde, mağdurun kamu hukukuna ilişkin haklarının
korunması yönünde görev yapan Cumhuriyet savcısına ilave olarak bir de vekil
(müdafii) tayin edilmesi, kurulan dengeyi mağdur lehine bozarak en az onun
kadar korunmaya muhtaç olan sanığın
adil ve doğru yargılanma hakkını zedeler. Daha basit suçlar için öngörülen
şahsi davalarda, mağdur için müdafii benzeri bir düzenlemeye yer verilmemesi
ise, kamu adına takip edilen davalarda olduğu gibi sanık ve mağdurun ceza
yargılamasındaki hukuki konumları, kamu yararı ilkesi ve suçun şahsi dava yoluyla
takibinde uygulanan usul kuralları
nedeniyle hukuka aykırı olmadığı gibi, düzenlenmesinde yarar bulunan
bir eksiklik olarak da görülmemelidir. Zira, mağdur şahsi davanın ne ceza tehdidi altında bulunanı ve ne de
şahsi hak talebinin muhatabıdır. Onun bu hukuksal konumunun
yanı sıra, asıl sebep olarak suçun kamu adına kovuşturulmasında hukuki
yarar bulunmama ilkesi ve şahsi davanın yürürlükte olan kendine özgü
yargılama yöntemi böyle bir düzenleme yapılmasına manidir. Aksi takdirde,
şahsi davada tatbiki gereken yargılamaya ilişkin bir kısım temel usul kuralları uygulanamaz hale gelir ve sonuç olarak da suçun şahsi
dava yoluyla takibine ilişkin
ceza yargılamasının niteliği
değişir ve bu dava yolundan beklenen hukuki yarar elde edilemez. Diğer
yandan, itiraz konusu kuralda yer alan onsekiz
yaşını bitirmemiş, yahut sağır veya dilsiz veya kendini savunamayacak
derecede malul olanlar yönünden
öngörülen mecburi müdafiliğin benzer bir düzenlemeyle mağdurlar bakımından da
öngörülmesi gerektiğine ilişkin düşünce, ceza yargılamasının yukarda
açıklanan nitelikleri, hukukumuzda mevcut velayet ve vesayet müesseseleri
gözetilerek yerinde bulunmamaktadır. Bu
nedenle, mağdurlar için de müdafii benzeri bir düzenleme yapılmasının
gerekebileceğine, böyle bir düzenlemenin Anayasa’ya daha uygun olacağına ilişkin düşünceye iştirak etmiyorum. Sonuç
olarak, kuralın Anayasa’ya aykırı olmadığı yönündeki çoğunluk
kararına açıkladığım bu gerekçe ile
katılıyorum. Üye Mehmet
ERTEN FARKLI GEREKÇE Çoğunluk kararının itiraz konusu
kuralın eşitlik ilkesine aykırı olmadığına ilişkin gerekçesine aynen
katılıyoruz Ancak, çoğunluk kararında yakalanan ya da
sanık için itiraz konusu kuralla öngörülen korumanın, onların bu sıfatlarının
ötesinde 18 yaştan küçük, sağır ve dilsiz
veya kendini savunamayacak derecede malul olma gibi kişinin iradesini
eksilten, zayıflatan özelliklerden kaynaklanan özel bir koruma olduğu,
bu nedenle itiraz konusu kuralın anayasal denetiminde de anılan özelliklerin
gözetileceği isabetle belirtildiği halde, bu yöntemin gereği yerine
getirilmemiştir. Oysa CMUK’nun 138. maddesinin ikinci cümlesinde talep
aranmaksızın avukat tayininin öngörülmüş olması, sanıklık sıfatından çok
orada belirlenen grupları özel olarak
koruma gereksiniminin bir ürünüdür ve aynı gereksinim, bu gruplara mensup bir kişinin suçtan
mağdur olması durumunda da geçerlidir. Bu nedenle yasadaki düzenlemenin
Anayasa’nın 36. maddesinde öngörülen hakların gereklerini tam olarak
karşılamadığını belirtmek anayasaya
uygunluk denetiminin bir gereğidir. Yasa koyucunun itiraz konusu kuralda yer alan gruplar için sanık
ya da suçtan
mağdur olanı ayırdetmeksizin müdafi /avukat
tayin edilmesini sağlaması, Anayasa’nın 36. maddesinde öngörülen haklar
bakımından daha uygun bir çözüm olarak
da değerlendirilebilir. Ancak bu konu yasa koyucunun takdir alanı içindedir.
Yasa koyucunun takdir alanı içinde bir çok seçenek yer alabilir. Bunların
Anayasa’nın hak ve özgürlükler düzenine aynı yakınlıkta olmaması da doğaldır.
Nitekim son Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu Tasarısında özel koruma gerektiren gruplar açısından
müdafi tayininde sanık ve mağdur için
paralel düzenleme yapılmış ve böylece 36. maddede güvence altına alınan
haklara daha yakın bir çözüm öngörülmüştür. Ancak bir yasa kuralının Anayasa’da
öngörülen hakların gereklerini tam olarak karşılayamaması, onun Anayasaya
aykırı olduğu anlamına gelmez. Anayasaya aykırılık, hak ya
da özgürlüğe yönelik müdahalenin Anayasa’da öngörülen sınırlama ilke ve
ölçütleri yönünden belli bir yoğunluğa ulaşmasıyla gündeme gelir. Bu anlamda itiraz konusu
kural, kendi içinde Anayasa’ya aykırılık taşımamakta; aksine, savunma ve adil
yargılanma haklarını sanık yönünden
güçlendirmektedir. Kuralda başka seçeneklere oranla yer alan eksiklik
ise iptali gerektirecek boyutta değildir. Kaldı ki itiraz konusu düzenlemenin
iptali, anılan yetersizliği
gideremeyeceği gibi sanık yönünden
güçlendirilmiş bulunan bir hakkın
ortadan kaldırılmasına da yol
açabilir. İtiraz konusu kuralın iptali
isteminin reddine ilişkin çoğunluk kararına yukardaki gerekçelerle katılıyoruz. Üye Üye Fazıl SAĞLAM A.
Necmi ÖZLER |